Κανείς δεν το περίμενε...
Βρέθηκε ξαφνικά στο Νοσοκομείο μεταξύ ζωής και θανάτου. Δέν είχε πατήσει ποτέ του στήν Εκκλησία. Κάποιοι θεοφοβούμενοι συγγενείς του θέλησαν να τού δώσουν το τελευταίο εφόδιο πού όμως δίνεται στούς "εν πίστει τελειωθέντες". Πρέπει όμως να κοινωνάνε ανεξομολόγητοι όσοι δεν είναι σε θέση από αρώστεια ή από άνοια να ομολογήσουν τις αμαρτίες τους ;

Κάποιοι λένε: πάει, κοινώνησε, σώθηκε! Είναι όμως έτσι, ή έχουν βαθειά νυχτωθεί όταν μας λένε αυτά;
Το καμπανάκι χτυπάει και για τους ίδιους αλλά και για τους συγγενείς του αρρώστου…Ενός αρρώστου πού ποτέ του δεν πάτησε υγιής στην Εκκλησία, πού ποτέ του δεν Εξομολόγήθηκε και δεν κοινώνησε καταφρονήσας το Σώμα και Αίμα Κυρίου θεωρώντας το ως ένα αστείο πράγμα, έναν ανόητο συμβολισμό και ανάξιο προσοχής για την δική του …μεγάλη προσωπικότητα.
Ο εγωϊσμός σε όλο το μεγαλείο του, αλλά είναι μέγας ανόητος και επιπόλαιος φαφλατάς όποιος παίζει μέ τό « μετά θάνατον». Μιά και εκεί όπου δεν υπάρχει επιστροφή θα κριθούν και θα παιχθούν όλα ! Και αλλοίμονο σε όσους δεν δώσαν προσοχή εν΄όσω ζούσαν… !

Επιτρέπεται να ζητάμε από τον ιερέα να κοινωνήσει όσους έχουν χάσει τα «λογικά» τους;

Είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα. Νομίζουν πολλοί ότι η Θεία Κοινωνία είναι το μαγικό φίλτρο που αυτομάτως σώζει και αγιάζει!

Χρειάζεται περισσή προσοχή, διότι, ως μαρτυρεί η εμπειρία της Αγίας μας Εκκλησία, η Θεία Κοινωνία μπορεί να αποβεί «δηλητήριο», ναι, δηλητήριο σε όσους είναι απροετοίμαστοι και δη, σε όσους έχουν χάσει τα «λογικά» τους.

Βέβαια, εάν γνωρίζουμε τον άνθρωπο για τον οποίο πρόκειται να ζητήσουμε να κοινωνήσει, πρέπει πρωτίστως, να γνωρίζουμε εάν έχει εξομολογηθεί πρόσφατα.

Αυτό το «πρόσφατα» το συζητούμε με τον γέροντα-πνευματικό ή με τον ιερέα που θα έλθει να τον κοινωνήσει.

Πλην όμως, ας γνωρίζουμε ότι δεν παράσχουμε βοήθεια στην ψυχή του πιστού, ο οποίος, ενώ δεν έχει «σώας τας φρένας» και γνωρίζουμε πως έχει χρόνια να εξομολογηθεί, παρά ταύτα, πιέζουμε τον ιερέα είτε σε νοσηλευτικό ίδρυμα είτε στην ενορία μας να τον κοινωνήσει. Προσοχή!

Οι Πατέρες συμβουλεύουν ότι μεταξύ των δυο Μυστηρίων, Θείας Ευχαριστίας και Ιεράς Εξομολογήσεως, εάν πρέπει να επιλέξω ένα εκ των δυο, σαφέστατα πρέπει να επιλέξω την Εξομολόγηση, καθώς η Θεία Κοινωνία από μόνη της δεν εξασφαλίζει σωτηρία...

+++++++++++++++++++++++

Βέβαια, ευχής ἐργον θα ήταν να κατανοεί ο πιστός και να προσέρχεται αυτοθελήτως και αυτοβούλως στο Άγιο Ποτήριο, ώστε να αναλάβει εκουσίως και την ευθύνη αυτής της πράξης του.

Ας τονίσουμε και πάλι, δεν αναφερόμαστε παρά μόνο σε πιστό που έχει χάσει την αντιληπτική του και λογική ικανότητα και δεν εκφράζω γενίκευση του θέματος.

Συνειδητά κοινωνώ των Αχράντων Μυστηρίων, συνειδητά και εκούσια και ασφαλώς με την κατάλληλη προετοιμασία. Διαφορετικά, προσθέτουμε «βάρος» στον άνθρωπο που πιέζουμε να κοινωνήσει και φέρουμε μεγίστη ευθύνη.

Τέλος, θα αποτελούσε γραφική υπερβολή να τονίσω το αυτονόητο: πάντοτε και για κάθε πνευματικό ζήτημα συμβουλευόμαστε τον πνευματικό μας πατέρα και οδηγό.

Πηγή: Δημήτριος Λυκούδης-Θεολόγος-Φιλόλογος

Από τον Όσιο Παϊσιο...
=============================

--- Γέροντα, όταν πεθάνη ο άνθρωπος, συναισθάνεται αμέσως σε τι κατάσταση βρίσκεται;

---Ναι, συνέρχεται και λέει «τι έκανα;», αλλά «φαϊντά γιόκ», δηλαδή δεν οφελεί αυτό.

Όπως ένας μεθυσμένος, αν σκοτώση λ.χ. την μάνα του, γελάει, τραγουδάει, επειδή δεν καταλαβαίνει τι έκανε, και όταν ξεμεθύση, κλαίει και οδύρεται και λέει «τι έκανα;», έτσι και όσοι σ’ αυτήν την ζωή κάνουν αταξίες είναι σαν μεθυσμένοι.

Δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν, δεν αισθάνονται την ενοχή τους.

Όταν όμως πεθάνουν, τότε φεύγει αυτή η μέθη και συνέρχονται.

Ανοίγουν τα μάτια της ψυχής τους και συναισθάνονται την ενοχή τους, γιατί η ψυχή, όταν βγεί από το σώμα, κινείται, βλέπει, αντιλαμβάνεται με μια ασύλληπτη ταχύτητα.

Άγιος Γέροντας Παΐσιος