Το δε αστείο της υπόθεσης είναι ότι υπάρχουν εκπαιδευτικοί πού διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους διερωτώμενοι «μά τι κακό υπάρχει σ΄αυτά τά τόσο ωραία τραγούδια…».
Και όμως σε κάτι τέτοιους ανθρώπους ανατέθηκε το υψηλό έργο συγγραφής καί εκπαίδευσης της «νέας» Θεολογικής Παιδείας ακόμη και σε μικρά παιδιά του Δημοτικού, ώστε να τα χαλάσουν και να τα κάνουν κι΄ αυτά ξυλοσχίστες από την κούνια τους...
«….Είναι γεγονός πώς η μουσική, υπήρξε διαχρονικά ένα μέσο έκφρασης για τον άνθρωπο αλλά και προώθησης αντιλήψεων, συναισθημάτων, καθώς επίσης τής πνευματικότητας, ή θρησκευτικότητάς του.
Μεγάλη φυσικά είναι και η επίδρασή της στις εύπλαστες ψυχές των ανηλίκων.
Ουσιώδης παράμετρος στο παιδαγωγικώς, συνταγματικώς και επιστημονικώς αμφισβητούμενο μάθημα των «νέων Θρησκευτικών» είναι μεταξύ άλλων και η χρήση διαφόρων κοσμικών τραγουδιών.
Παρατίθενται ενδεικτικά μονάχα κάποια παραδείγματα (για πολλά εκ των οποίων, αδυνατεί κανείς να πιστέψει ότι προορίζονται για Μάθημα Θρησκευτικών), από το πώς στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), κατανοούν την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των ανηλίκων μαθητών:
Το τραγούδι « ο Μπαγάσας» του Άσημου ( πού υπονοεί τον Θεό ), αφαιρέθηκε τελικά από την λίστα, ήταν όμως ενδεικτικό του πνεύματος που διέπει πολλές απ’ τις προτεινόμενες δραστηριότητες.
Θαυμάστε στίχους τραγουδιού: «Ρε μπαγάσα (αναφέρεται στο Θεό), περνάς καλά εκεί πάνω ...σαν σε χαζεύω δεν χαμπαριάζεις »!
Κοιτάξτε παρακάτω λίστα και κάποιων άλλων «θρησκευτικών τραγουδιών» :
+++++++++++++
Ø «Στην Πάτρα ο Παντοκράτορας μου έδειξε το χρώμα
Να ζωγραφίσω ...το φιλί που μού ’δωσες στο στόμα»
( από το τραγούδι ο «Παντοκράτορας», Ξυδάκης)
Ø «Ο Δίας ήτονε βοσκός(!) στ’ Ανωγειανό αόρι
ήτονε και το σπίτι του μέσα στο Περαχώρι».
(Τι κάνεις Γιάννη; ...κουκιά σπέρνω...)
(από το τραγούδι «Ο Δίας», Ψαραντώνης)
Ø «Προσκυνητής», Ιωαννίδης:
Στο τραγούδι αυτό , ο εν λόγω ...«προσκυνητής», είναι σαφές ότι ‘κινεί γη και ουρανό’ (ταξιδεύει), όχι λόγω θρησκευτικών αναζητήσεων, αλλά αναζητώντας ...την αγαπημένη του!
Ø «Το μερτικό μου απ’ τη χαρά», Καζαντζίδης:
«Θεέ μου τη δεύτερη φορά που θα ‘ρθω για να ζήσω
όσο η καρδιά κι αν λαχταρά δε θα ξαναγαπήσω»...
Ø «Ρίσκο», Πορτοκάλογλου:
«Δυο αγάπες μου γελάνε κι έπαθα ζημιά
Όλα, ή τίποτα ζητάνε κι εγώ ...τις δυο τους (!) ή καμιά.
Βρες μου τρόπο να τις σώσω, σ’ ένα ρυθμό ...να τις ενώσω!!
.............Πόσο τη βρίσκω μ`αυτό το ρίσκο...»
(Καμαρώστε θρησκευτικό ‘γραμματισμό’!)
Ø «Εν κατακλείδι», Σιδηρόπουλος:
«Σκεπάσαμε όλους τους νεκρούς
με ...αρρωστιάρικους ψαλμούς».
Ø «Σαμάνο», Παπακωνσταντίνου-Σαββόπουλος:
«Είμαι ότι δεν έζησα, είμαι η βροχή που θα ‘ρθει
να δροσίσει ...άγνωστων γυναικών το κορμί.
Βράδυ στα κρεβάτια τους πως στενάζουν ξαναμμένες(!)
ποιος Σαμάνος έφερε τούτη τη βροχή...»
(Αλήθεια, «θρησκευτικό» τραγούδι είναι αυτό; μήπως πρόκειται ...για φάρσα;;)
Ø «Ο δικός μου Θεός», Θαλασσινός:
«Ο δικός μου Θεός δε μυρίζει λιβάνι,
δεν φοράει στεφάνι δε χωράει ...σε εικόνες»!!
Ø «Σουλτάνος της Βαβυλώνας», Μαχαιρίτσας (αναφέρεται σε κάποιο ‘ρασοφόρο’ που κήρυττε την καλοσύνη και την ανθρωπιά...):
«Σ’ ένα πηγάδι σταματάει να ξεδιψάσει
Μα μια γυναίκα δεν αργεί να πλησιάσει...................
Με ...το κορμί της τον καλεί σ’ άλλο μαρτύριο(!)
Για το δικό σου Θεό ...Μαζί σου θα καώ»!
Ø «Γλυκό σταφύλι», Θαλασσινός:
«κάνε με γλυκό σταφύλι, για να σε φιλώ στα χείλη,
.......Κέρασέ με όσο θέλεις, μοίρασέ μου το κορμί»!
Ø «Ο Χορός των σκύλων», Χατζηδάκης-Καγιαλόγλου:
«Πέντε πεινασμένοι σκύλοι στου παράδεισου την πύλη,
περιμέναν απ’ τους πρώτους για να στήσουν το χορό τους,
μα προτού η αυγή χαράξει στου ουρανού την Άγια τάξη,
χωροφύλακες αγγέλοι ...τους κρεμάσαν στο τσιγκέλι»!!
(Είναι δυνατόν;;)
Ø «Καθρέφτης», Δεληβοριάς (Εν: Μπορούν οι άνθρωποι να εικονίζουν το Θεό;):
«Αντανακλά αυτά που θέλουν οι γυναίκες
κι έτσι τις πείθει ότι είμαι το άλλο τους μισό
μπροστά του ...γδύνονται (!) του λεν γλυκές κουβέντες,
πίσω απ’ το τζάμι ...εγώ ολομόναχος κοιτώ»!!!
(Το πού παραπέμπουν οι τελευταίοι στίχοι ( ματάκιας-ηδονοβλεψίας ) ...αισχρόν εστί και λέγειν, Εφεσ. εˊ12)
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ:
Μουσικές επιλογές σαν τις προαναφερθείσες, άνευ της αρμόζουσας για Μάθημα Θρησκευτικών ιεροπρέπειας και θεοπρέπειας και σε τάξεις μαθητών 8-14 ετών, εκτός του ότι ξευτελίζουν (έως εκχυδαΐζουν) τον ρόλο του εκπαιδευτικού στις συνειδήσεις των μαθητών του, μπορεί εύκολα κανείς να φανταστεί σε τι εμπαιγμό των θείων, παρεκτροπές, ενδεχομένως χειρονομίες και σε τι πρότυπα ...’πνευματικότητας’ μπορούν να οδηγήσουν...
Αναρωτιέται κανείς: Αλήθεια, μήπως το ζήτημα, χρήζει ...περαιτέρω έρευνας;; Μήπως ανατέθηκε σε λύκους ...να ‘ταΐσουν’ πρόβατα;;
Οι Ορθόδοξοι γονείς φυσικά, δεν στέλνουν τα παιδιά τους 7-15 ετών στο σχολείο, για να τους ‘διαμορφώσουν’ κάποιες...κοινές θρησκευτικές απόψεις με τους πιστούς άλλων ετερόδοξων χριστιανικών κοινοτήτων και θρησκειών.
Αναμένουν λοιπόν εναγωνίως απ’ τη σεπτή Ιεραρχία, τη ‘χάραξη’ επίσημης κοινής ‘γραμμής’ και αντιμετώπισης, εκ παραλλήλου με τις ‘καθαρές’-σαφείς θέσεις και αποφάσεις της ώστε «το «ναί» να είναι ναι, και το «όχι» να είναι ΟΧΙ !
( Επιστ. Αγίου Ιακ. εˊ12).
του Χρήστου Μπονατάκη
Ήταν μία περιληπτική δημοσίευση από τον «ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ»