Τό πάθημα τής τότε "αγίας Ρωσίας" δεν έγινε δυστυχώς μάθημα καί για εμάς, εδώ στήν Ελλάδα !
Τό κτίσιμο μεγαλοπρεπών Εκκλησιών σήμερα , πέρα από τίς ποιμαντικές ανάγκες μιάς περιοχής ( δήθεν για την δόξα του Αγίου, αλλά μάλλον για την δική τους ώστε να φανούν έτσι και να ξεχωρίσουν από τίς άλλες Μητροπόλεις ), τα μεγαλόπρεπα Αρχιερατικά συλλείτουργα για την εορτή σήμερα τού ενός καί αύριο του άλλου Αρχιερέως..., οι γιορτές της Αρχιεροσύνης του ενός, για τα "τόσα" χρόνια από την χειροτονία του ( εφέτος για τα 5, του χρόνου για τα 6...καί πάει κάθε χρόνο λέγοντας...) ενώ τα τεράστια έξοδα μετακίνησης Αρχιερέων, διακόνων, οδηγών κλπ. καθώς καί , εστιατορίων, ξενοδοχείων, αντλούνται από χρήματα πιστών δοθέντα όμως για τίς ανάγκες της εκκλησίας και όχι για φιλικές περατζάδες ακόμη και για αεροπορικές μεταβάσεις σε άλλα Κράτη για τίς μεταξύ τους γιορτές...
Επίσης, οί πανάκριβες κατασκευές αξίας χιλιάδων ευρώ ολοκλήρου τύπου λειψανοθηκών ώστε να δίνουν την εντύπωση στούς πιστούς ενυπαρχούσης εσωτερικά ολοκλήρου κεφαλής (ενώ το εσωτερικό άγιο λείψανο είναι πολύ ελάχιστο) κάνοντας έτσι τον κόσμο να πιστεύει, ψευδώς, ότι προσκυνάει ολόκληρη την ιερά κεφαλή, οι μεγαλόπρεπες χρυσοποίκιλτες σαν μικρές εκκλησιές λειψανοθήκες, για να στεγάσουν πάλι ένα πολύ μικρό καί ελάχιστο τεμάχιο ιερού λειψάνου πού το βάζουν συνήθως σε ένα μέγεθος κουμπιού μέσα τους, όλα αυτά πού λέγονται καί άλλα πού δεν λέγονται είναι καταστάσεις πολύ πέραν από την αρχαία Πατερική τάξη και Παράδοση ! Δικαιολογημένα λοιπόν ο Άγιος γέροντας Παϊσιος σημειώνει παρακάτω για την "αγία Ρωσία" πού ομως πιάνει κι΄εμάς σήμερα:
"Ο κόσμος πεινούσε και αυτοί φτιάχναν χρυσούς τρούλους.Το πόσο «ευαρεστήθηκε» ο Θεός απ΄όλα αυτά, φάνηκε στη συνέχεια…Επέτρεψε κατόπιν να γίνουν όλα αυτά βόλια και να πέσουν στα κεφάλια τους…"
«Μιά φορά , μου διηγήθηκε ο π. Μ, καθώς λειτουργούσα, ήρθε μέσα μου έντονη η επιθυμία να προσφέρω εις μνήμην των γονέων μου και για την ψυχή τους ένα καλό αγιοπότηρο στο μοναστήρι μου.
Πριν κάνω όμως οποιαδήποτε ενέργεια σκέφτηκα να περάσω από τον Γέροντα Παΐσιο, με τον οποίο με συνέδεε πνευματική φιλία πολλών ετών. Πράγματι του εκμυστηρεύτηκα τον λογισμό μου.
Μόλις με άκουσε ο Γέροντας με ρώτησε :
-Το μοναστήρι σας έχει άλλα αγιοπότηρα;
– Ναι, του απάντησα. Έχει πολλά και εξαιρετικά μάλιστα.
Στην συνέχεια ο Γέροντας που γνώριζε την οικογένειά μου, με ρωτά: Τα αδέλφια σου εργάζονται;
+++++++++++++++++++++++++++
Όταν του απάντησα πως πότε έχουν κάνα μεροκάματο και πότε όχι, ό Γέροντας Παΐσιος με έμφαση μου λέει: «παπά , θα έχουν δίκιο τα αδέλφια σου να αλλαξοπιστήσουν!
Βρε ευλογημένε. Δώσε καλλίτερα τα χρήματα στη φαμελιά τους και μην στεναχωριέσαι για το μοναστήρι. Φτάνουν αυτά που έχει.»
Έτσι, παπά, συνέχισε ο γερο-Παΐσιος έγινε και στη Ρωσία.
Ο κόσμος πεινούσε και αυτοί φτιάχναν χρυσούς τρούλους.
Το πόσο «ευαρεστήθηκε» ο Θεός απ΄όλα αυτά, φάνηκε στη συνέχεια…
Επέτρεψε κατόπιν να γίνουν όλα αυτά βόλια και να πέσουν στα κεφάλια τους…
Μάλιστα ο Γέροντας έχοντας μάθει για κάποιον ηγούμενο που έλεγε, φέρτε κανδήλες για την εορτή της Παναγίας, κανδήλες για των Βαΐων, κανδήλες για το ένα και το άλλο, και πως τάχα με όλα αυτά ευαρεστείται η Παναγία , έλεγε:
"άλλα παιδιά δεν έχουν χρήματα για να φάνε, δεν έχουν χρήματα για φάρμακα, άλλοι είναι φυλακισμένοι για ναρκωτικά και εμείς λέμε ότι τα θέλει αυτά η Παναγία…
Πού τα βρήκαν αυτά, βρε παιδάκι μου είπε κλείνοντας την συνομιλία μας και συμπλήρωσε: τίποτε άλλο δεν θέλει παπά ο Θεός παρά μόνο τη μετάνοια και την σωτηρία μας.’’
π. Νεκτάριος Σαββίδης. Βέροια.