+ Κατηχητής Γεώργιος Οικονόμου
Εὐλογημένη διάθεση, ἁγιασμένος ζῆλος! Ποιά μεγαλύτερη ἀπόδειξη θά ἐζητοῦσε κάποιος ἀπό αὐτόν; Ἀκόμη
καί ἀπό τήν κλινική ἔφυγε χωρίς ἰατρική ἄδεια. Φρεσκοχειρουργημένος, μέ τό κεφάλι δεμένο με ἐπιδέσμους,
γιά νά μήν ἀπουσιάσει ἀπό τό ἱερό του χρέος!
Τρεῖς ἡμέρες πρίν τήν κοίμησή του, βαριά ἄρρωστος, εἶναι στή θέση του. Ἀποκαμωμένος λιποθυμεῖ στήν καρέκλα, εὐτυχῶς. Μοναδικό του μέλημα νά πεθάνει στό καθῆκον του. Κάποτε τόν ἐρώτησα γιατί δέν ἐδέχετο
νά γίνει κληρικός. Πέραν τῶν πολλῶν ἄλλων ἐπιχειρημάτων πού μοῦ προέβαλε, ἦταν καί τοῦτο:
«Ἄν γινόμουνα ἐγώ παπάς δέν θά εἶχα οὔτε σπίτι, οὔτε κρεβάτι. Ἡ ἀνησυχία μου για τά «πρόβατά» μου
θά μέ ἔκανε νά κοιμᾶμαι στην Ἐκκλησία ἤ στούς δρόμους ἀπό ἐπιθυμία νά βρίσκομαι κοντά στό «ποίμνιό»
μου. Τότε θά πέθαινα σέ καμιά γράνα καί δέν θά μέ παίρνατε χαμπάρι»!
Ἄχ, ἅγιε δάσκαλε, ἀπό ἐκεῖ πού εὑρίσκεσαι, εὔχου πρός τόν Κύριο νά ἀποκτήσω καί ἐγώ αὐτή τή διάθεση καί αὐτό τό ζῆλο στήν ἐπιτέλεση τῶν ἱερῶν μου καθηκόντων!
Ένα από τα πολλά θαύματα πού ο Χριστός διά των Αγίων Του έκανε σ΄αυτόν !
Ὁ ἔλεγχος τῶν κτιρίων...
Εἴμεθα στήν ἐποχή τῆς Ἄνοιξης, χωρίς ὅμως να ἐνθυμοῦμαι μέ ἀκρίβεια τή χρονολογία. Ἤδη τό ἔχουμε
προειπεῖ ὅτι δυστυχῶς, τότε πού συνέβαιναν τά θαυμαστά αὐτά γεγονότα, δέν ἐμπορούσαμε νά γνωρίζουμε
την ἔκβαση τῶν πραγμάτων. Δέν ἐμπορούσαμε να φαντασθοῦμε ὅτι θά εὑρισκόμεθα σήμερα στή θέση τοῦ συγγραφέα, γράφοντας γι ̓ αὐτή τή μεγάλη προσωπικότητα τοῦ 20οῦ αἰώνα.
Εἶναι ἡ ἐποχή κατά τήν ὁποία οι Κρατικές ἐπιτροπές γιά τόν ἔλεγχο τῶν κτιριακῶν ἐγκαταστάσεων,
περιέρχονται τίς κατασκηνώσεις τῆς ἐπικράτειας, γιά να ἐλέγξουν τά κτίρια πρός ἀσφάλεια τῶν
κατασκηνωτῶν.
Εἰδοποιεῖται καί ὁ γέροντας νά εἶναι την συγκεκριμένη ἡμέρα στό χῶρο τῆς κατασκήνωσης, προκειμένου νά περάσει ἡ ἐπιτροπή ἐλέγχου. Εἶναι ὅμως πολύ ἀνήσυχος, διότι τήν προηγούμενη νύχτα τόν ἔχει ἐπισκεφθεῖ στόν ὕπνο του ὁ πατήρ Γερβάσιος καί τόν ἔχει προειδοποιήσει ὅτι τό κατηχητικό ἔργο του 224
ἀπειλεῖται, και νἄχει τό νοῦ του! Νά σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι αὐτές οἱ ἐπισκέψεις τοῦ γέροντα στόν κατηχητή
μας ἦταν συχνότατες. Πολλές δέ ἀπ ̓ αὐτές, ὁ κυρ Γιώργης τις ἐπερίμενε, καί ἀνησυχοῦσε, ὅταν
καθυστεροῦσαν! Σε αὐτές ὅμως θά ἀναφερθοῦμε σέ ἰδιαίτερη παράγραφο, με περισσότερες λεπτομέρειες…
Ἔρχεται πράγματι στήν κατασκήνωση, καί σε λίγο καταφθάνει ἡ ἐπιτροπή. Χωρίς καθυστερήσεις ἀρχίζει ὁ ἔλεγχος, καί τότε ἀρχίζουν σιγά σιγά, να ἐπαληθεύουν οἱ ἀνησυχίες του. Κάποια ἁρμόδια ἡ ὁποία εἶχε τόν πρῶτο λόγο, ἄρχισε νά ἀπορρίπτει τό κάθε τι πού ὑπῆρχε στό χῶρο τῆς κατασκήνωσης. Κατά την γνώμη
της, ὁ θάλαμος ἤθελε γκρέμισμα καί ξαναχτίσιμο.
Ἡ Ἐκκλησία ἔπρεπε νά πάει λίγο πιό μακριά γιά νά μήν... ἐπηρεάζονται ἀρνητικά τά παιδιά. Ὁ τάφος τοῦ π. Γερβασίου, τό κόσμημα τῆς κατασκήνωσης καί παρηγοριά τῶν κατασκηνωτῶν, ἦταν ... ἀντιαισθητικό θέαμα
και ἔπρεπε νά φύγει ἀπό τόν κατασκηνωτικό χῶρο. Οἱ τουαλέττες ... ἀνθυγιεινές, τά μαγειρεῖα ... κατεδάφιση,
καί γενικά τό πόρισμα ἦταν ὅτι ἡ κατασκηνωτική περίοδος δέν θά μποροῦσε νά πραγματοποιηθεῖ!
Ὁ γέροντας ἐπροσπάθησε νά τήν μεταπείσει με πολλά καί πειστικά ἐπιχειρήματα, ἀλλά οἱ προσπάθειές του ἔπεφταν στό κενό! Αὐτή ἡ γυναίκα, ἀμετάπειστη, ἔγραψε τό πόρισμά της ἔδωσε τό ἀντίγραφο στόν κυρ Γιώργη, καί ἔφυγε ψυχρή καί ἀδιάφορη.
Ἀμέσως μετά ἀπό τήν ἀνέλπιστη αὐτή ἔκβαση τῶν πραγμάτων, μέ παίρνει τηλέφωνο, καί κυριολεκτικά, κλαίοντας μοῦ ἀναφέρει τά καθέκαστα
-- Πάτερ μου, μᾶς κλείνουν τήν κατασκήνωση!
-- Τί λές γέροντά μου; 225
-- Ναί ὅπως τό ἀκοῦς! Ἦλθαν σήμερα γιά να ἐλέγξουν τά κτίρια, καί τά χαρακτήρισαν ὅλα ἄχρηστα! Ἀκοῦς;
Ὅλα ἄχρηστα! Εἴχαμε ποτέ πρόβλημα παιδάκι μου μέ τά κτίρια; Ἔπεσε ποτέ ἔστω καί ἕνας σοβάς; Καί ὅμως, φάνηκε ὅτι εἶχε ἔλθει προετοιμασμένη νά μᾶς τήν κλείσει!
Ἤθελε νά διώξουμε τήν Ἐκκλησία! Νά διώξουμε τον τάφο του γέροντα! - Ἐκεῖ μοὖρθε νά τήν ἁρπάξω ...
- Τ ̓ ἀκοῦς πάτερ μου; Τί νά κάνω τώρα; ...
Καί μοῦ τὄπε ὁ γέροντας ἀπόψε:
---ʺΠρόσεξε γιατί προσπαθοῦν νά σοῦ τό κλείσουνʺ! Πές μου καί σύ τί νά κάνω τέτοια ὥρα;»
Ἄκουα, καί κυριολεκτικά τά εἶχα χαμένα! Ἐκατάλαβα καί ἐγώ, ἀπό ὅσα μοῦ εἶπε, ὅτι ἡ διάλυση τοῦ ἁγίου ἐκείνου ἔργου ἦταν προσχεδιασμένη και προαποφασισμένη καί τό μόνο πού μπόρεσα νά τοῦ ὑποδείξω, ἦταν:
-- Κάνε προσευχή, κυρ Γιώργη μου καί, σε παρακαλῶ, μή στεναχωριέσαι ... Ἄλλωστε ἐσύ μᾶς ἔχεις διδάξει,
στίς κρίσιμες ὧρες τῆς ζωῆς μας, νά
προστρέχουμε στήν παντοδυναμία τοῦ Κυρίου μας. Μίλησε στό π. Γερβάσιο! Αὐτός πού ἐκουράσθηκε γιά το ἔργο αὐτό, πιστεύω, ὅτι δέν θά τό ἀφήσει ἔρημο στά χέρια ἐκείνων πού ἐπιδιώκουν τό γκρέμισμά του!
Τοῦ εἶπα και ἄλλα ... Ὁμολογῶ ὅμως, ὅτι περισσότερο τοῦ τά ἔλεγα γιά νά τόν καθησυχάσω, νά τον ἠρεμήσω. Λιγότερο δέ, διότι πίστευα σέ αὐτά πού τοῦ ἔλεγα…
Ἔδειξε ὅτι ἠρέμησε, περισσότερο ἀπό ὅσο ἐπερίμενα. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι στό ἄκουσμα ὅτι θά ἔκλεινε ἡ κατασκήνωση, πού τήν ἐθεωροῦσα δεύτερο σπίτι μου, σοκαρίστηκα ... Δέν μποροῦσα νά συμβιβαστῶ μέ
αὐτή τήν ἰδέα. Κατά τήν ὑπόδειξή του, μᾶλλον, παρά για 226
ὁτιδήποτε ἄλλο, ἐπῆγα καί ἐγώ νά προσευχηθῶ! Ἦλθε το βράδυ, καί ὅλη τή νύχτα ἡ ἰδέα τῆς καταστροφῆς
δεν ἔφευγε ἀπό τό μυαλό μου!
Ἐξημέρωσε, καί ἐάν ἐνθυμοῦμαι καλά, ἐπεδίωξα νά τόν πάρω στό τηλέφωνο. Δυστυχῶς, ὅμως, δέν ἀπήντησε! Πολλά ἐπέρασαν στό μυαλό μου, ἀλλά ἄφησα λίγα χρονικά περιθώρια μέ τήν παρήγορη σκέψη ὅτι δέν συνέβαινε τίποτε τό σοβαρό, καί ὅτι θά μέ ἔπαιρνε ὁ ἴδιος! Ὅπως καί ἔγινε.
Κατά τίς ἕνδεκα ἡ ὥρα, ἐκτύπησε τό τηλέφωνο!
Ὅταν ἀπήντησα, ἦταν ὁ δάσκαλος καί ἦταν ... σκέτο πανηγύρι!
-- Δόξα τῷ Θεῷ! Δόξα τῷ Θεῷ! Τί νά σοῦ πῶ παιδάκι μου ... Θαῦμα! Θαῦμα! Ναί, ἔγινε θαῦμα!
Μετά τό σόκ τῆς προηγούμενης ἡμέρας, και ἀκούοντάς τον τόσο χαρούμενο, δάκρυσα ἀπό χαρά!
Σταυροκοπήθηκα! Σιγοψιθύρισα καί ἐγώ μαζί του τό: «Δόξα τῷ Θεῷ!»
-- Γιά πές μου γέροντά μου, τί συνέβη και ἄλλαξαν ἔτσι ξαφνικά τά πράγματα;
-- Θά σοῦ πῶ, θά σοῦ πῶ! Ἔκανε σάν μικρό παιδί!
-- Χθές ὅλη τή νύχτα δέν κοιμήθηκα! Ἔφυγα ταραγμένος καί πῆγα κατ ̓ εὐθεῖαν στόν τάφο τοῦ γέροντα π. Γερβασίου ! Ἔπεσα γονατιστός, καί προσευχόμουν με δάκρυα νά φυλάξει τό ἔργο του ἀπό τήν ἐπερχόμενη καταστροφή! Τοῦ μίλαγα ... τοῦ μίλαγα ... μέχρι πού κουράστηκα! Τότε, ἔγινε ... σεισμός πάτερ μου!
Τραντάχτηκε ὁ τάφος, καί ἔνιωσα τή φωνή του νά μοῦ μιλάει, ʺ...πήγαινε καί μήν ἀνησυχεῖς, ὅλα θά πάνε
καλά! Τό πρωΐ πήγαινε στό γραφεῖο αὐτῆς τῆς ἁρμόδιας!
227
Ὄντως, πρωΐ πρωΐ, μέ τό ἄνοιγμα τοῦ γραφείου, μπῆκα πρῶτος μέσα, καί εἶδα μπροστά μου ἕνα «ἄλλον ἄνθρωπο»! Εἶδα ἐκείνη τήν ἀγέρωχη καί θρασεῖα γυναίκα, κατακίτρινη ἀπό φόβο καί τρέμοντας κυριολεκτικά,
νά με περιμένει μέ τήν ἄδεια λειτουργίας τῆς κατασκήνωσης στό χέρι! Ἐνῶ δέν τῆς εἶχα πεῖ ὅτι θά πήγαινα στό γραφεῖο της, μέ περίμενε! Τό καταλαβαίνεις! ... Ἐκατάλαβα ὅτι τη νύχτα εἶχε ἐπέμβει ὁ γέροντας καί μᾶλλον τήν εἶχε ἀπειλήσει! Φεύγοντας, τήν εὐχαρίστησα. Σχεδόν κλαίγοντας μοῦ εἶπε: «Συγχωρεῖστε με γιά την ταλαιπωρία»! Τ ̓ ἀκοῦς παιδάκι μου! Τ ̓ ἀκοῦς! Δόξα τῷ Θεῷ!
Εὔχου, ἅγιε πατέρα μου, ἀπό ἐκεῖ πού εὑρίσκεσαι, πάντοτε νά ... ἀκούω, καί νά μήν ξεχάσω ποτέ, τίς ἐμπειρίες πού δοκίμασα καί ἔζησα κοντά σου…
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:
https://arpati.blogspot.com/2021/04/blog-post_65.html